ای قـوم در این عزابگرییـد
بـر دختر سه ساله بگرییـد
با این دل مرده، خنده تا کی
امروز در این عزا بگرییـد

سلام و درود خدا بر نازدانه حسین آن طفل سه ساله.
سلام و درود خدا بر آن اشکی که بر روی سر بابا ریخت تا خشک شد.

یزید لعنت الله بی بی رقیه (س) را به کنیزی طلبید، نا نجیب مثلا می خواست ترحمی کرده باشد، فکر می کرد گرسنگی وتشنگی او را از پای درآورده، می خواست آرامش کند و پس از آنکه موفق نگردید برای خاموش کردن دختری سه ساله دستور داد تا سر بابش حسین (ع) را به نزدش برند.

طفلی که بهانه بابا را می گرفت، بالای سر بابا آنقدر گریست و گفت:

جان بابا، ز رقیه دخترت خبر داری تو، بابا به خدا بسته دستم به دستت هیچ خبر داری تو.

بابا جان زرد مویی ز یزیدم مرا به کنیزی طلبید، بابا من نرفتم به خدا، من نرفتم به خدا، بابا هیچ خبر داری تو.

پدر جان شمر سیلی به رخم می زدُ می گفت: یتیم، به اسیری بَرَمَت هیچ خبر داری تو.

بابا نان و خرماست که زنهای شام به تصدق دادند، بابا من نخوردم به خدا هیچ خبر داری تو.

بابا جون این لباسی که شده مُندَرسُ و کهنه پدر، پوشش من شده است هیچ خبر داری تو.

و سرانجام آن دختر آنقدر بر سر تشت طلایی که سر پدر را در خود داشت گریه کرد که جان داد و در لحظات آخر این چنین می گفت:

التماس دعا